Gisteren was ik op de CLO literatuurdag in Gouda. Ik koos voor de workshop poëzie schrijven van René van Loenen samen met een aantal andere deelnemers. De opdracht was simpel kies een bijbels personage, kies een beslissend moment in zijn leven en kies een perspectief. Ik bleef dicht bij mijn hart en schreef in de jij vorm over hoe Mozes aan het begin van zijn leven geen keuze had. Een dilemma waar menig adoptiekind mee heeft te dealen.

We hadden een kwartiertje en de regels vloeide uit mijn pen. Na een kwartier kregen we nog wat aanwijzingen over hoe een gedicht de lezer zou kunnen ontregelen. Een nieuwe schrijfronde en aan het eind mochten de deelnemers hun gedichten voorlezen als ze dat wilden. Fascinerend wat ook anderen in korte tijd op papier kunnen zetten en hoe wij ons met bijbelse figuren kunnen identificeren. Nagelaten geloof in de meest kernachtige vorm. Mijn gedicht kwam als derde:

Mozes

Je hebt niets te kiezen

Golven nemen je mee

Onzeker

jouw bestaan

 

Stuurloos is jouw leven

Iemand

laat jou gaan

 

Stormen zullen woeden

iemand

neemt jou aan

 

Vaste grond onder de voeten

In een nieuwe wereld

ligt alles open

Een keuze om te gaan

 

Twee vrouwen na mij kwam Jochebed. Het kwam direct bij mij binnen, waarom kies ik voor het kind, terwijl ik de moeder ben? Wat ontroerend mooi, dit is moederliefde.(Mocht zij dit ook lezen en haar gedicht willen delen, dan hoor ik het graag.)

Terwijl ik hierover na denk, komt de klap met de hamer. Ik ben niet Jochebed, maar de Egyptische prinses. Niemand heeft haar genoemd. Tijd voor een nieuw gedicht.

 

Volgende week komt er meer aandacht voor poëzie op dit blog.